‘Ga weer buiten spelen’
In mijn twintiger jaren bezocht ik een vrouwenconferentie in een gigantisch stadion in Amerika. Wat me daar het meest is bijgebleven, is dat ik om dezelfde dingen moest lachen en huilen als de bejaarde dame naast mij. De diepe herkenning onder vrouwen en de kracht die daarvan uitging, was voor mij een enorme eyeopener.
Jaren later, terwijl het leven volop doorging, besefte ik opnieuw hoe belangrijk verbinding is – ook voor mannen. Henk en ik zaten midden in het ‘serieuze’ leven: een opgroeiend gezin, huisje, boompje, baantje. Maar ik zag hem worstelen. Eenzaamheid knaagde aan hem. Ik herinner me nog goed hoe we daar in de keuken stonden. Ik begreep hem. Het leven kan je opslokken.
‘Ik denk dat je weer moet doen waar je vroeger zo van genoot,’ zei ik. ‘Ga weer buiten spelen.’ En vervolgde ik: ‘Ik denk dat heel veel mannen dit buitenspelen nodig hebben.’
Ik zag een licht bij Henk aangaan. Zoals hij is – nooit van het halve werk – werd het niet een simpel tripje naar de Veluwe, maar jawel, naar de Ardennen. Ik vond het hilarisch dat hij ineens lange wandeltochten ging plannen, terwijl ik hem daar in het begin van ons huwelijk echt niet enthousiast voor kreeg.
En ja, de rest is geschiedenis. Elke keer weer ben ik onder de indruk van Gods machtige werk wanneer ik iemand in Nederland of daarbuiten in een rode polo zie.
Was het altijd één groot feest? Nee, zeker niet. In de afgelopen 17 jaar hebben we naast vele genietmomenten ook woestijnperiodes gekend. Ik herinner me een periode waarin alles samen leek te komen: een groeiend gezin met slapeloze nachten, een baan die steeds meer van me vroeg en een bediening die nooit stil stond. Er waren dagen waarop ik me zo moe voelde en me afvroeg hoe lang we dit tempo konden volhouden. Mijn werk, het runnen van ons huishouden en alle andere rollen die ik vervulde, voelden soms als jongleren met te veel ballen. Maar weet je wat zo bijzonder is: elke keer als ik er helemaal klaar mee was, nam God het altijd voor Henk op. En zoals alleen Hij dat kan, liet Hij mij tegelijkertijd voelen dat Hij mij zag.
Afgelopen zaterdag nam Henk afscheid van zijn actieve rol binnen 4M Nederland. De week ervoor merkte ik dat ik daar tegenop zag. Een vreemd gevoel dat steeds weer naar boven kwam, zonder dat ik het precies kon duiden. Was het het afsluiten van een hoofdstuk dat niet meer terugkomt? Of de herinnering aan de scherpe randjes die bij zo’n bediening horen? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat na het gebed van Eugene op zaterdagavond een diepe rust en vrede over Henk en mij kwam. Met een onwijs dankbaar en vol hart wandelden we de dag erna door het bos. Het was goed zo. De nieuwe generatie gaat 4M weer verder brengen.
In de afgelopen jaren komen er regelmatig mensen op ons pad die mij bedanken voor het bijzondere concept van 4M. Maar vandaag wil ik jullie bedanken. Bedankt dat je buiten ging spelen. Dat je op zoek ging naar jezelf, misschien om je relatie met je Hemelse Vader te verdiepen, met Hem te worstelen, je angsten onder ogen te zien, je dromen te volgen. Misschien zelfs om Hem voor het eerst te ontmoeten.
Ik hoop dat je beseft hoeveel impact jouw dappere stap heeft gehad op de mensen om je heen: je collega’s, broers en zussen, de liefde van je leven, je kinderen, je ouders, je docenten, je stadsgenoten en vele anderen. God werkt altijd door.
Dus DANKJEWEL. En wie weet ontmoeten we elkaar nog eens, ergens op een prachtige wandeling.