Zaterdag 20 januari nemen we op het 4M-Event afscheid van drie van de vier oprichters van de 4e Musketier: Theo van den Heuvel, Jan Stoorvogel en Pieter Cnossen. Theo, Jan en Pieter zijn niet alleen mijn mede-oprichters van de 4e Musketier, maar vooral drie van mijn beste vrienden. Het is voor mij dus best wel een momentje, zeg maar...
Mannen inspireren en vriendschap bouwen
Tien jaar geleden, in het voorjaar van 2008, besloten we, zittend aan onze keukentafel, dat we een mannenbeweging zouden oprichten. Onze motieven: we wilden de harten van mannen bij God brengen én we wilden een goede reden hebben om elkaar nog heel vaak te zien en onze vriendschap te verstevigen.
Met ons vieren trokken we naar de Belgische Ardennen om een paar dagen lang te brainstormen en een geschikt gebied voor een 'Karakterweekend' te verkennen. We bespraken de ontwikkelingen in onze relatie met God, probeerden de Jabbok-worsteling uit, lachten tot de tranen over onze wangen rolden en aten onze buiken rond in een idyllisch restaurantje in de heuvels. Op de terugweg stond er een flinke file, waardoor we op de snelweg nog een potje volleybal hebben gespeeld.
Van vriendenclub naar wereldwijde beweging
We konden niet vermoeden dat ons besluit om te investeren in onze vriendschap én in de levens van mannen, zoveel impact zou hebben. In de jaren die volgden trokken we met duizenden mannen door de heuvels van de Ardennen en de bergen van Schotland, Noorwegen en Kreta. De Muskathlon werd geboren, waarmee we met vele Muskathleten meer dan vijftien miljoen euro voor goede doelen mochten inzamelen. Er kwam steeds meer belangstelling uit het buitenland en we zetten 4M op in landen als Australië, Amerika, Canada, Groot Brittanië, Polen en Duitsland. Afgelopen weekend lanceerden we de beweging in het twaalfde land; in het Midden Oosten, waar ik vanwege veiligheidsredenen weinig over kan zeggen.
Van dat eerste Karakterweekend in de Ardennen groeide 4M uit tot een wereldwijde beweging met wekelijks karakterweekenden, Events of Muskathlons. Dat betekende ook dat er steeds meer georganiseerd moest worden. Wat hebben we hard gewerkt, met vele medewerkers en vrijwilligers. Het opwindende vooruitzicht van vernieuwde levens, herstelde relaties en mensen die bevrijd werden uit armoede, slavernij en gebrokenheid maakte dat we bereid waren grote offers te brengen. Onder het mom van: 'Als leiders mogen we niets van onze mensen vragen dat we zelf niet bereid zijn om te doen', was niets ons te gek.
Verschuiving in onze relatie
Dat had gevolgen, ook voor onze persoonlijke relatie. We kwamen er achter dat we eigenlijk vooral nog functioneel met elkaar bezig waren, want er moest zoveel gebeuren. We genoten ervan om intensief samen te werken, maar we hadden 4M niet opgericht om alleen maar samen te wérken, maar ook om samen te zíjn.
Trouw in de storm
In 2016 gingen we met 4M in Nederland door een moeilijke tijd. Terugkijkend gingen we door de klassieke groeipijn van de pioniersbeweging naar een meer volwassen en professionele organisatie. Op het vlak van cultuur, structuur, financiën en leiderschap vergde dat van ons allemaal het uiterste. We zetten ons schrap, bleven op de post en deden wat gedaan moest worden.
Afgelopen jaar, in 2017, merkten we maand na maand dat we de juiste koers weer te pakken hadden. Er was rust in de organisatie, de samenwerking met het nieuw aangestelde bestuur was positief en hielp veel zaken op orde brengen en er ontstond nieuw elan. Het nieuwe seizoen bij 4M gaf ook weer ruimte om onze eigen positie te evalueren en naar de toekomst te kijken.
Drie mededelingen
En zo kwam het dat ik in de zomer van 2017 achtereenvolgens van Theo, Jan en Pieter hoorde dat zij de overtuiging hadden dat God van hen vroeg om hun focus vanuit het vaste dienstverband bij 4M te verleggen naar andere werkterreinen. Theo en Jan wilden zich fulltime richten op hun plaatselijke gemeenten, die beide sterk groeien. Pieter wilde in het publieke domein graag nog een functie vervullen. Geen van de mannen had met elkaar overlegd, of wist van elkaar dat ze deze mededeling voor mij hadden. Maar in een tijdsbestek van enkele weken zag de toekomst bij 4M er anders uit. Ik zou er aan moeten wennen om zonder 'mijn' Theo, Jan en Pieter verder te gaan met 4M.
Een lach en een traan
Veel mensen hebben mij de afgelopen maanden gevraagd wat het vertrek van Theo, Jan en Pieter met mij doet. Nou, in de eerste plaats vind ik het echt heel erg naar. Wat had ik het graag nog langer samen gedaan. Ik heb er ook de nodige traantjes om gelaten. Maar er is ook een andere kant.
4M is van God, niet van ons. En onze levens kennen allemaal verschillende seizoenen. Ik ben dankbaar voor het prachtige seizoen dat achter ons ligt. Tien fantastische jaren dienen in Gods Koninkrijk, zij aan zij met mijn beste vrienden, hoe mooi is dat?!
Bij alledrie de mannen proefde ik dat het góed was. Het was góed dat zij verder bewogen naar een nieuw hoofdstuk in hun leven. Ik vond het ook mooi dat ze het mij gewoon durfden te vertellen, dat heb ik ervaren als een teken van de oprechtheid van onze vriendschap. En diep in mijn hart had ik ook onmiddellijk de vrede, dat als het goed was dat zij 4M verlieten, dat God ook een nieuw hoofdstuk voor 4M zou openen, met nieuwe mensen voor een nieuw seizoen.
Het afscheid van Theo, Jan en Pieter is voor mij dan ook met een lach en een traan. Een lach vanwege de ontelbare eindeloos kostbare momenten die we samen hebben meegemaakt. En een traan omdat we dit stukje van het werk in het Koninkrijk voortaan op een minder intensieve manier samen zullen beleven. Maar onze vriendschap zal blijven. In juni gaan we samen terug naar de plek waar het allemaal begon: de rivier van de Jabbok-worsteling, het idyllische restaurantje in de heuvels, om dit hoofdstuk van ons leven daar met ons vieren af te sluiten en God te danken voor zijn trouw door de jaren heen.
Het gesprek van vier oude mannetjes onder een knoestige appelboom
Deze tien prachtige jaren pakt niemand ons meer af. Die blijven. Ik geloof dat wanneer wij oud en krom en dik geworden zijn, wij op een krakend bankje onder een knoestige appelboom nog altijd zullen praten over de geweldige avonturen die wij met God hebben meegemaakt in de periode van 2008-2018... 'Weet je nog, die eerste keer in Schotland, die skinnydip in de ijsrivier, dat noodbivak in de Lairig Ghru, die marathon in Rwanda, die tranen op de betonnen vloer van de IJsselhallen, die keer dat jij onder schot werd gehouden door die cowboy in Amerika, die muis die in de mond van Eugene viel, die...'
Theo, Jan en Pieter... dank jullie wel voor de onvergetelijke tijd die ik met jullie mocht beleven... ik hou van jullie!